MODLITWA W DRODZE

Czym jest Modlitwa w drodze?

Modlitwa w drodze to najnowsza propozycja duchowej inspiracji dla użytkowników odtwarzaczy MP3 i telefonów komórkowych. Wielu ludzi spędza dziś dużo czasu dojeżdżając do pracy lub szkoły.
Te codziennie powtarzające się chwile można dobrze wykorzystać.

Wychodząc z tego założenia polscy jezuici, idąc za przykładem swoich braci z Wielkiej Brytanii, zaproponowali serie około dziesięciominutowych rozważań łączących muzykę i wersety z Biblii, pomagające odkrywać w życiu Bożą obecność i pogłębić relacje z Bogiem.

Ta propozycja krótkich, przystępnych rozważań Ewangelii ma wychodzić naprzeciw współczesnemu człowiekowi, który prowadzi bardzo aktywny, często zabiegany tryb życia. Kiedy do tych wszystkich naszych zajęć zaprosimy Chrystusa, to zobaczymy, że w każdym miejscu On chce i może być razem z nami.

ZOBACZ!!!
www.modlitwawdrodze.pl

2 lutego DZIEŃ ŻYCIA KONSEKROWANEGO

Kościół katolicki obchodzi 2 lutego Dzień Życia Konsekrowanego. W kościołach w całej Polsce zorganizowana zostanie zbiórka na klasztory kontemplacyjne, które mimo wytężonych starań mają problemy z utrzymaniem.

Męskie instytuty życia konsekrowanego

W Polsce jest 61 męskich instytutów życia konsekrowanego pracujących na terenie całego kraju. 57 z nich należy do Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich. Łącznie instytuty męskie w naszym kraju skupiają 12852 osoby. W liczbie tej jest 8129 mężczyzn ze święceniami kapłańskimi, 1464 braci, 327 nowicjuszy, a do kapłaństwa przygotowuje się 1494 alumnów. Za granicą i na misjach posługuje 3603 zakonników.

Wspólnoty te prowadzą na terenie Polski 141 sanktuariów i 156 domów rekolekcyjnych, formacyjnych, powołaniowych, domów pielgrzyma itp. Z ich inspiracji i pod ich opieką działa 95 różnego rodzaju ruchów, organizacji, stowarzyszeń, fundacji i innych instytucji skupiających świeckich. Ponadto prowadzą m.in. 63 świetlice, oratoria i ośrodk1 wychowawcze, 17 szkół podstawowych, 37 gimnazjów, 53 średnich i pomaturalnych, 14 wyższych uczelni, 24 bursy, 3 domy samotnej matki i dziecka, 10 domów dziecka, wychowawczych i opieki, 7 aptek, 17 placówek dla dorosłych upośledzonych umysłowo i ze schorzeniami układu nerwowego i 9 analogicznych dla dzieci, 9 placówek dla osób w podeszłym wieku i chronicznie chorych, 17 placówek dla osób uzależnionych, narkomanów, chorych na AIDS lub alkoholików.

Po ich opieką pozostaje także 7 hospicjów, 11 przychodni i 4 szpitale. W ramach działalności charytatywnej zakonnicy pomagają ubogim w 10 schroniskach i przytuliskach oraz wydają posiłki w 11 kuchniach dla ubogich. Mają również 36 wydawnictw książkowych, a liczba wydawanych przez męskie zgromadzenia różnego typu czasopism wynosi 73. Zakonnicy prowadzą ponadto 25 księgarni i hurtowni, 5 rozgłośni radiowych, w tym 1 ogólnopolską, oraz 1 stację telewizyjną i studio nagrań, a także 15 bibliotek i 22 muzea.

Żeńskie instytuty życia konsekrowanego

W kraju działa 151 żeńskich instytutów życia konsekrowanego. Do Konferencji Wyższych Przełożonych Żeńskich Zgromadzeń Zakonnych należy 100 instytutów czynnych, w tym 14 bezhabitowych. Z kolei Konferencja Przełożonych Żeńskich Klasztorów Kontemplacyjnych w Polsce skupia 14 zakonów klauzurowych, mających 79 klasztorów. Łączna liczba polskich sióstr zakonnych wynosi 25137, z tego w nowicjacie jest 613, a na misjach i za granicą pracuje 2591.

Żeńskie instytuty życia konsekrowanego prowadzą na terenie Polski 19 sanktuariów, 80 domów rekolekcyjnych, formacyjnych, powołaniowych, domów pielgrzyma, a także 371 przedszkoli i ochronek oraz 1 żłobek. Pod ich opieką jest także 80 świetlic i oratoriów, 21 szkół podstawowych, 60 gimnazjów, 28 szkół średnich i policealnych, dwie wyższe uczelnie i ośrodki naukowe, 38 burs i internatów, a ponadto 30 domów samotnej matki, 52 domy dziecka, domy wychowawcze i domy opieki, 19 placówek dla dorosłych upośledzonych umysłowo i ze schorzeniami układu nerwowego i 96 analogicznych dla dzieci. Siostry prowadzą także 106 placówek dla osób starszych i chronicznie chorych, 11 ośrodków różnych specjalności oraz 1 hospicjum i 6 przychodni oraz 2 szpitale. Ponadto pomagają ubogim w 10 schroniskach i przytuliskach oraz wydają posiłki w 25 kuchniach dla ubogich.

Świeckie instytuty życia konsekrowanego

Instytuty żeńskie prowadzą również 3 biblioteki, 5 muzeów, 5 wydawnictw, 3 księgarnie i wydają 8 periodyki. Z ich inspiracji i pod ich opieką działają 53 różnego rodzaju ruchy, organizacje, stowarzyszenia, fundacje i inne podmioty skupiające świeckich. 32 instytuty życia konsekrowanego należą do Krajowej Konferencji Instytutów Świeckich, która skupia 33 tego typu wspólnoty. Ponadto do tej formy życia konsekrowanego należą: Szensztacki Instytut Sióstr Maryi, świecka gałąź Instytutu Oblatek Sec Jezusa, a także Instytut Ojców Szensztackich. Liczbę świeckich konsekrowanych w Polsce szacuje się ją na ok. 1000 osób.

Od niedawna istnieje strona internetowa poświęcona zgromadzeniom i instytutom świeckim. Pod adresem www.zyciezakonne.pl można uzyskać informacje nie tylko o rodzinach zakonnych, ale także o ich dziełach, inicjatywach i datach ważnych wydarzeń.

ZACHĘCAMY DO INDYWIDUALNEJ MODLITWY W INTENCJI POWOŁAŃ DO ŻYCIA KONSEKROWANEGO Z NASZEJ PARAFII.

W ŚRODĘ 2 LUTEGO ŚWIĘTO OFIAROWANIA PAŃSKIEGO

Czterdziestego dnia po Bożym Narodzeniu: 2 lutego obchodzimy święto Ofiarowania Pańskiego, zwane popularnie świętem Matki Bożej Gromnicznej. Jest to pamiątka ofiarowania małego Chrystusa w świątyni jerozolimskiej.

Zgodnie z Prawem Mojżeszowym rodzice musieli poświęcić każdego pierworodnego chłopca Panu ("Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu" Łk 2, 23 por. Kpł 5, 7 i 12, 6). Był to symboliczny gest poświęcenia Bogu pierwszego potomstwa, a nie, jak się niepoprawnie sądzi; poświęcenie chłopca na służbę kapłańską. Aby móc z powrotem zabrać syna do domu, wykonywano tzw. obrzęd "wykupienia" łączony z oczyszczeniem matki dziecka. Polegał on na ofiarowaniu baranka lub pary synogarlic albo dwóch młodych gołębi (czyt. Łk 2, 24). Ubóstwo Świętej Rodziny nie pozwalało na pozostawienie baranka, toteż rodzice Jezusa złożyli parę gołębi (por. Kpł 5, 7 tzw. ofiara ubogich).

Maryja i Józef przynieśli zatem swego Syna, jak wszyscy rodzice w Izraelu, do Świątyni Jerozolimskiej (tej samej, której zburzenie przepowiedział ich Syn prawie 30 lat później), by oddać Go Panu. Spotkali tam starca Symeona i prorokinię Annę córkę Fanuela. Pierwszemu Bóg obiecał, że nie zazna śmierci, zanim nie ujrzy Syna Człowieczego (Mesjasza). Można zatem przypuszczać, iż Symeon był pierwszym, który słowami wyznał wiarę w Jezusa, jako Boga. Wypowiedział on bowiem słowa:

"Teraz o Panie pozwól odejść swemu słudze w pokoju,
według słowa Twojego,
bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie,
któreś przygotował wobec wszystkich narodów,
Światło na oświecenie pogan i chwałę Ludu Twego, Izraela".

Pierwsze wzmianki o święcie Ofiarowania Pańskiego pochodzą z IV wieku.
W Rzymie papież Sergiusz I (687-701) postanawia wprowadzić w dniu 2 lutego, zwanym dniem św. Symeona, procesję, która miałaby się odbywać o brzasku. Jej uczestnicy trzymali w ręku zapalone świece. Procesja miała charakter pokutny, o czym świadczyły zakładane przez kapłanów szaty liturgiczne koloru czarnego. Od ok. X w. upowszechniło się poświęcanie płonących świec, które symbolizują Chrystusa: Światłość świata.

Charakter święta ustalił ostatecznie Mszał Rzymski z 1970 r. opowiadając się za nazwą "Ofiarowanie Pańskie", zamiast "Oczyszczenie", podkreślając nie tylko aspekt ofiarowania zamiast pokuty, ale także uwypuklając chrystologiczny wymiar tego święta. Święto to obchodzi cały świat chrześcijański, a więc także prawosławie i protestantyzm.

Ofiarowanie Pańskie zwane jest także świętem MB Gromnicznej. Związane jest to z poświęcaniem w tym dniu świec; gromnic, nazywanych tak, gdyż miały one ochraniać domostwa i ich mieszkańców od gromów w czasie burz. W tym celu w czasie nawałnic świece zapalano i stawiano w oknach, modląc się do Maryi. Gromnice wkładano także w dłonie umierających, by światło świecy prowadziło duszę konającego do Chrystusa.

Obecnie święto Ofiarowania Pańskiego kończy w Polsce czas śpiewania kolęd, wystawiania stajenek i ubierania choinek, mimo, iż okres Bożego Narodzenia zakończył się już po Święcie Chrztu Pańskiego. Jest to związane z silną tradycją śpiewania kolęd w naszym kraju; a na ten wyjątek zgodziła się Stolica Apostolska.

Można zadać pytanie: po co Święci Rodzice ofiarowali Jezusa Bogu, skoro On sam nim był? I jest to dobre pytanie, gdyż pozornie wydawać by się mogło, iż był to gest niepotrzebny lub nawet zaprzeczający boskiej naturze Chrystusa. Tymczasem symbol ten oznaczał trwałe oddanie Chrystusa na służbę swemu Ojcu i niejako wyrażenie zgody na spełnianie jego Woli, aż po największy wyraz posłuszeństwa i gest ofiary, jakim był krzyż. Dlatego też świętu temu należy się zdecydowanie charakter chrystologiczny, a nie maryjny.

Dziś wspomnienie obowiązkowe św. Jana Bosko, prezbitera

Już jako kleryk interesował się biedną młodzieżą szybko rozwijającego się miasta Turynu. Rozwój przemysłu pod koniec XIX wieku, obok cywilizacyjnego postępu, generował także zaniedbane grupy społeczne, zwłaszcza młodych. Jan Bosko spotykał się z nimi, poznawał ich problemy, ewangelizował. Niedługo po przyjęciu święceń kapłańskich założył pierwsze Oratorium, wychowawczy ośrodek dla biednej i zaniedbanej młodzieży w Turynie. Stało się ono wzorcowe dla całego Zgromadzenia Księży Salezjanów, założonego przez św. Jana Bosko. Zaniósł wiarę, światło i pokój tam, gdzie samotność rodziła nędzę.

Jan Bosko urodził się w biednej rodzinie piemonckich wieśniaków 16 sierpnia 1815 roku. Został osierocony, gdy miał zaledwie dwa lata, wychowywała go matka razem z dwoma braćmi. Od wczesnego dzieciństwa wielką radość sprawiała mu modlitwa i mówienie o Bogu. Od przygodnych kuglarzy i cyrkowców uczył się różnych sztuczek, które pokazywał w niedzielę, dołączając przy tym krótką katechezę. Pierwszą Komunię świętą przyjął w wieku 11 lat. Po ukończeniu szkoły podstawowej kontynuował naukę, sam zdobywając pieniądze na utrzymanie i opłacenie nauczycieli. Po maturze wstąpił do seminarium duchownego w Turynie. Jego ojcem duchownym był św. Józef Cafasso. Po otrzymaniu święceń kapłańskich 5 czerwca 1841 rozpoczął pracę duszpasterską, najpierw wśród chorych i więźniów, a następnie pośród młodzieży.

Pewnego dnia spotkał czternastolatka, bezdomnego i zaniedbanego sierotę. Zaopiekował się nim. Bardzo szybko dołączali do księdza Bosko inni chłopcy, o których nikt nie pamiętał. Wkrótce powstało pierwsze Oratorium, gdzie przez wspólne życie, naukę, pracę i modlitwę przygotowywali się do pełnienia różnych zawodów. Z jego inicjatywy powstawały szkoły elementarne, zawodowe i internaty. Ksiądz Bosko posiadał niezwykły dar pedagogiczny, potrafił dotrzeć do serc dzieci i młodzieży. Wzbudzał zaufanie i leczył ich emocjonalne rany. A wszystko to czynił z Panem Jezusem, to On był głównym Wychowawcą zaniedbanej młodzieży, którą opiekował się święty. W swoich domach wprowadził system prewencyjny, pragnął kształtować umysły i serca młodych w duchu Ewangelii. Zakazał stosowania kar cielesnych. Pragnął, by wychowawca był dla młodych przede wszystkim przyjacielem. Jego posługę wychowawcy wspomagała także jego mama, która zamieszkała w Oratorium w Turynie.

W roku 1859 ks. Bosko założył zgromadzenie Księży Salezjanów. Od roku 1872 roku wychowawcze dzieła wspierały Siostry ze zgromadzenia Córek Maryi Wspomożycielki Wiernych, które opiekują się dziewczętami. Obecnie Salezjanie i salezjanki pracują na wszystkich kontynentach i bardzo prężnie się rozwijają, także w Polsce. Ksiądz Jan Bosko pisał też książki ascetyczne, w których inspirował się duchowa mądrością św. Franciszka Salezego. Rozwijał tez pracę wydawniczą, założył w Turynie własną drukarnię.

Podczas procesu beatyfikacyjnego wiele osób świadczyło o doznanych cudach za przyczyną świętego kapłana. Ks. Bosko posiadał przede wszystkim dar czytania w ludzkich sumieniach, który pomagał mu w kształtowaniu charakterów powierzonej mu przez Boga młodzieży.

Ks. Jan Bosko odszedł do Pana 31 stycznia w 1888 roku. W różnych częściach świata pozostawił po sobie 65 placówek, w których pracę duszpasterską i wychowawczą prowadzili salezjanie.

JUBILEUSZOWY KALENDARZ NA ROK 2011

Z okazji obchodów Jubileuszu 100-lecia istnienia naszej parafii wydaliśmy kalendarz upamiętniający najważniejsze miejsca naszej parafii.














Można go nabyć na terenie naszej parafii, w zakrystii każdego z kościołów oraz w kancelarii parafialnej w godzinach jej urzędowania.

PARAFIALNA POCZTA e-mail !!!

Zapraszamy do korzystania z nowej parafialnej poczty e-mail:

parafiastareolesno@gmail.com

PIELGRZYMKA DO RZYMU

Od 28 kwietnia do 3 maja odbędzie się autokarowa pielgrzymka do Rzymu na beatyfikację sługi Bożego Jana Pawła II, na którą zapisy (do 13 lutego) przyjmują dekanalni duszpasterze młodzieży. Wyjazd, atrakcyjny cenowo, kierowany jest do uczniów i niepracujących studentów. Więcej informacji u duszpasterzy młodzieży i na stronie www.nasza-wiara.pl/beatyfikacja.

PIERWSZA SOBOTA MIESIĄCA

Zgodnie z zapowiedzią Matka Boża ukazała się siostrze Łucji ponownie, już po śmierci Franciszka i Hiacynty, 10 grudnia 1925 r., w Pontevedra (Hiszpania), tym razem z Dzieciątkiem Jezus. W czasie tego objawienia po raz kolejny Maryja zwróciła uwagę na Jej Niepokalane Serce otoczone cierniami, a Jezus powiedział:

Współczuj Sercu swojej Najświętszej Matki, które jest ukoronowane cierniami, jakie przez cały czas niewdzięczni ludzie weń wbijają, a nie ma nikogo, kto czyniłby akt zadośćuczynienia, żeby owe kolce wyrwać.

Wtedy Matka Boża wezwała do podjęcia wynagradzającego nabożeństwa pierwszych sobót miesiąca:

Spójrz, moja córko, na moje Serce ukoronowane cierniami, które niewdzięczni ludzie bez ustanku wbijają w Nie przez swoje bluźnierstwa i brak wdzięczności. Przynajmniej ty staraj się Mnie pocieszyć. W godzinę śmierci obiecuję przyjść na pomoc z łaskami potrzebnymi do zbawienia tym, którzy przez pięć miesięcy w pierwsze soboty odprawia spowiedź, przyjmą Komunię św., odmówią jeden różaniec i przez piętnaście minut rozmyślania nad piętnastu tajemnicami różańcowymi towarzyszyć mi będą w intencji zadośćuczynienia.

13 września 1939 r. Nabożeństwo pierwszych sobót miesiąca uzyskało aprobatę kościelną i rozwija się na całym świecie. Przez to nabożeństwo wynagradzamy pięć różnych zniewag i bluźnierstw raniących Niepokalane Serce Maryi:

1. bluźnierstwa przeciwko Jej Niepokalanemu Poczęciu,
2. bluźnierstwa przeciw Jej Dziewictwu,
3. bluźnierstwa przeciw Jej Boskiemu Macierzyństwu i nieuznawanie w Niej Matki ludzi,
4. znieważanie czynione przez tych, którzy wpajają w serca dzieci obojętność, pogardę,
a nawet odrazę do Niepokalanej Matki,
5. obrazę czynioną przez tych, którzy znieważają Ją w Jej świętych wizerunkach.

PIERWSZY PIĄTEK MIESIĄCA

"Masz w każdy pierwszy piątek miesiąca przyjmować Mnie w Komunii św." - powiedział siostrze Małgorzacie Marii Jezus podczas trzeciego objawienia.

Trzeba tutaj przywołać też inne słowa Chrystusa wypowiedziane podczas tego samego objawienia. Były one gorzkie. Jezus, który bardzo umiłował ludzi, doznaje od nich tyle niewdzięczności i obojętności: "Sprawia mi to bardziej przykrą udrękę niż wszystko, co wycierpiałem w czasie mojej męki". Zwracając się do Małgorzaty Marii, Pan mówił: "Ty przynajmniej spraw Mi tę radość i wynagradzaj mi ich niewdzięczność, o ile to uczynić zdołasz". Właśnie takim wynagrodzeniem jest przyjmowanie Komunii św., która najściślej łączy człowieka z ofiarą Zbawiciela. Zgodnie z życzeniem Pana Jezusa, należy do niej przystępować często, a szczególnie w pierwsze piątki miesiąca.

PIERWSZY CZWARTEK MIESIĄCA

Pierwsze czwartki miesiąca są okazją do szczególnej wdzięczności Bogu za Najświętszy Sakrament, Pokarm na drogę wieczności i stałą Świętą Obecność wśród nas.

Zachęcamy wszystkich do modlitwy za kapłanów i siostry zakonne oraz o nowe powołania kapłańskie i zakonne.

DUCHOWE PRZYGOTOWANIE...

Przygotowaniem duchowym do przeżycia Jubileuszu 100-lecia naszej parafii będą rekolekcje, które poprowadzi ks. Mirosław Lipowicz, redemptorysta. Msza św. Jubileuszowa zostanie odprawiona 17 lipca 2011 roku w kościele parafialnym w Starym Oleśnie, pod przewodnictwem Ordynariusza Opolskiego Ks. Bpa Andrzeja Czai.

"ŻYWY KOŚCIÓŁ"

Najważniejszy jest jednak Kościół żywy, wspólnota Ludu Bożego. Wiarę w Boga umacnia udział we mszy św., przystępowanie do sakramentu pokuty i innych sakramentów. Wierni licznie uczestniczą w nabożeństwach, nieszporach, Gorzkich Żalach. Od maja do października każdego 13 dnia miesiąca odbywają się Nabożeństwa Fatimskie. Każdego roku organizowane są rekolekcje parafialne, a co 10 lat misje święte. W życie naszej wspólnoty zaangażowana jest parafialna rada duszpasterska. W trosce o piękno Liturgii wspierają proboszcza nadzwyczajni szafarze Eucharystii, ministranci, lektorzy i lektorki, organista, kościelny, katecheta, orkiestra, schola i marianki oraz młodzież nosząca figury i sztandary. W parafii modlą się Róże Różańcowe i działa Parafialny Zespół Caritas.

NAJWAŻNIEJSZE INICJATYWY

Najważniejsze inicjatywy w 100-letniej historii naszej parafii: przeprowadzono w kilku etapach generalny remont kościoła parafialnego w Starym Oleśnie oraz konserwację elewacji zewnętrznej, wybudowano kaplicę pełniącą funkcję domu przedpogrzebowego oraz zostało postawione nowe ogrodzenie świątyni i cmentarza. Plebania, którą wybudowano w 1917 roku została gruntownie odremontowana. Wybudowano dwie drewniane kaplice: Matki Bożej Fatimskiej w Starym Oleśnie i św. Krzysztofa i św. Jadwigi Śląskiej w Gronowicach. Została wybudowana salka katechetyczna w Gronowicach. Został utworzony i poświęcony cmentarz w Ciarce. Wzniesiona została kapliczka upamiętniająca pierwszego proboszcza ks. Franciszka Marxa i Jego tragiczna śmierć. Kościoły filialne w Gronowicach i w Ciarce otrzymały nowe ołtarze boczne, poświęcone Miłosierdziu bożemu i Matce Bożej.

KAPŁANI POCHODZĄCY Z PARAFII STARE OLESNO

Z parafii pochodzą kapłani; ks. Paweł Stanoszek, ks. Eryk Przywara, ks. Piotr Schora oraz zmarli: ks. Celestyn Rogowski, ks. Gabriel Niesłony, ks. Paweł Skiba. Prawie wszyscy kapłani pochodzący z naszej parafii to Salwatorianie.

DUSZPASTERZE

Na przestrzeni 100 lat w parafii posługiwało 10 proboszczów, którzy troszczyli się o życie religijne wiernych, dbali o kościoły i o pozostałe dobra duchowe i materialne: ks. Franciszek Marx, ks. Karol Polak, ks. Jerzy Polak, ks. Zbigniew Krukowski, ks. Leon Topisz, ks. Jerzy Pielka, ks. Zygmunt Stanula, ks. Zygmunt Wąchała, ks. Piotr Kus, ks. Grzegorz Juszczyszyn.

HISTORIA PARAFII PW. ŚW. MARII MAGDALENY W STARYM OLEŚNIE

Kardynał Jerzy Kopp, biskup wrocławski, dekretem z 19 czerwca 1911 r., powołał do życia samodzielną jednostkę kościelną w Starym Oleśnie i włączył do niej również Gronowice i Ciarkę. Nowa wspólnota Ludu Bożego została wyłączona spod jurysdykcji parafii macierzystej w Oleśnie. Od 1680 r. w Starym Oleśnie istniał drewniany kościół św. Marii Magdaleny, który teraz stał się kościołem parafialnym. Nie było kościoła ani w Gronowicach, ani w Ciarce. Parafia Olesno miała w tym czasie na cmentarzu mało użytkowany drewniany kościół pod wezwaniem Bożego Ciała. Zamierzając w tym czasie wybudować nowy, obszerniejszy kościół parafialny w Oleśnie, chętnie oddano Gronowicom tenże drewniany kościół. Został on przeniesiony latem 1911 r. i otrzymał za patrona św. Idziego, opata i pustelnika, jednego z tak zwanych czternastu wspomożycieli Ludu Bożego. Drewniany kościół św. Idziego przez 84 lata służył w Gronowicach potrzebom kultu Bożego aż do 16 sierpnia, 1995 r, kiedy to z nieznanych przyczyn padł ofiarą płomieni i spłonął doszczętnie. W krótkim czasie wybudowano nowy, obecny, murowany kościół, również pw. św. Idziego, który konsekrował Ks. Abp Alfons Nossol w 1997 roku. Kościół pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Ciarce wybudowano w latach 80. ubiegłego wieku. Konsekrował go Ks. Bp. Jan Bagiński w 1986 r.